Dłonie jesieni...

Wiatr melodyjnie rozkazał
Liściom odmierzać czas
W szybkim biegu chłód przywiać
Do jesiennych dat

Jednym podmuchem
Ochłodził słońca długie promienie
Wieczory przytulały
Szaro-czarne cienie

Świat do długiej nocy
Układał bezwzględnie
Susząc blade krzewy lata,
Patrząc jak róża więdnie

Lecz jeden samotny
Niebieski bratek
Z nadzieją parzy w rzekę...
Jego wiatr nie strąci w przeszłość...

On na kogoś czeka.

autor

Alexandria

Dodano: 2006-11-01 01:03:08

Ten wiersz przeczytano 508 razy

Oddanych głosów: 14

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie