Dni...

Dni ciągną się nienaturalnie powłóczystym krokiem.
Przędzą wkoło swoje bezsensowne pieśni.
Zlewają się ze sobą jakby pozbawione kontur.
Przenikają się nawzajem, szukając czegoś pijane.
Zwijają się niby nitka, potem prostują jak sprężyna.
Zstępują niechciane i nieuknione, zawzięcie wracają
W jakby niepełnej formie – bez nosa lub bez ręki lub głowy.
Melancholijnie przytłaczają ogromem swej bezkresności.
Czasem falują w ciszy, udając uśpione.
Czasem gonią za swoim ogonem.
Czasem przebywają długą drogę i przybywają spocone i jakby juz raz użyte.
Czasem zabłądzą i wpadną gdzieś do pobliskiego komina.
Albo ugrzęzną pod brudną wycieraczką.
Czasem snują się niezidentyfikowane jak bękart.
Bliżej nie określone. Nie znane, acz wrogie.
Z dozą sceptycyzmu przychodzą nieśmiało i jakby ze wstydem.
Z politowaniem, że to znowu tylko one.

autor

grzeń

Dodano: 2006-12-06 21:09:39

Ten wiersz przeczytano 530 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Bez rymów Klimat Rozmarzony Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie