Do drzwi Waszych pukam…

Do drzwi Waszych pukam, czy ktoś mi otworzy?
Codzienność zakrzepła, zastygły jej plany.
Jedynie pamięcią Wasz oddech tu czuję,
a łza tak bezdusznie wciąż serce me rani.
--
Przytłacza mnie smutek, gdy widzę Was w myślach.
Jeszcze tak niedawno oddychało życie,
witaliście w progu, a ja radość niosłam.
Teraz tylko pustka żałości kołysze.
--
Dźwięczą martwe słowa w pogłosie tęsknoty,
w tej nieobecności, jakże jeszcze krótkiej.
A ja ciągle pukam, kiedyś Was obudzę,
choć sen niechwilowy... Rodzice, otwórzcie!

autor

ElaK

Napisany: 2022-10-30 Dodano: 2022-10-30 07:52:40

Ten wiersz przeczytano 1078 razy

Oddanych głosów: 20

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Rodzina

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie