Do końca

Na początku były kwiaty,
miłość i zapewnienia;
że dobrze,
że nigdy,
że do koñca istnienia.
A kiedy nadeszły szare dni,
dni codzienności,
kłopoty i zmartwienia,
to wtedy zrozumiałam,
że na nic moje marzenia;
że dobrze,
że nigdy,
że do koñca istnienia.
Wciąż w sercu kołacze ta nutka nadziei,
na cud nie liczę,
lecz chciała bym,
choć na jedną minutę wytchnienia,
znowu usłyszeć te zapewniania;
że dobrze,
że nigdy,
że do koñca istnienia.

Luba

autor

Luba

Dodano: 2004-12-19 19:19:48

Ten wiersz przeczytano 526 razy

Oddanych głosów: 33

Rodzaj Nieregularny Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie