do widzenia, do jutra...

Piękny, plastyczny wiersz o przyrodzie, nie widzę w
nim żadnych podtekstów, bardzo mi się podoba.
Najbardziej ostatnie zdanie, by
słońce po burzy się pojawiło.
Jestem zauroczona i zachwycona wyobraźnią Poetki oraz
jej wierszem, oczywiście gratuluję i serdeczności
przesyłam:))
+++++

...re.Michale, obecnie jest tu jakaś karuzela, już nie
wiadomo jaki i komu pisać...dziś rano także dałam
13-stkę, ale ozdobiono mi ją tak głupią obelgą, że nie
mogłam czekać, aby admin to rozpatrywał...gapiów
zebrała się od razu cała chmara...

ty nie jesteś mi konkurencją, ale partnerem w
pisaniu...tak chcę cię odczytywać, a reszta, hm...

każdy, kto zna swoją wartość jako autor, jest godny
poznania:))

Słońce ostatnich kresów nieba dochodziło,
Mniej silnie, ale szerzej niż we dnie świeciło,
Całe zaczerwienione, jak zdrowe oblicze
Gospodarza, gdy prace skończywszy rolnicze
Na spoczynek powraca. Już krąg promienisty
Spuszcza się na wierzch boru i już pomrok mglisty,
Napełniając wierzchołki i gałęzie drzewa,
Cały las wiąże w jedno i jakoby zlewa;
I bór czernił się na kształt ogromnego gmachu,
Słońce nad nim czerwone jak pożar na dachu.
Wtem zapadło do głębi; jeszcze przez konary
Błysnęło, jako świeca przez okiennic szpary,
I zgasło.

Wytrzymujesz konkurencję.