Do Wojtka

Pamiętam Wojtku nasze spotkanie,
tamtego roku w przeddzień wigilii
Podszedłeś do mnie zagubiony,
ze wzrokiem w sufit coś tam szepnąłeś
Chciałam w ramionach swoich przytulić
tyle powiedzieć Ciebie usłyszeć
Pośpiesznie jednak dalej pognałeś
a ja zostałam z opłatkiem w ręku

Tylko na scenie w tej baranicy,
spod której gęsta widniała grzywka
I w kamizelce jak pasterz Jonasz
donośnym głosem śpiewałeś kolędy,
a ja ze łzami wzruszona słuchałam

I jeszcze teraz widzę Wojtku,
błękitne, rozbiegane oczy
Pełną uroku, piękną Twą postać,
lecz nieobecną w skorupie autyzmu

autor

sareneczka

Dodano: 2011-11-09 20:06:37

Ten wiersz przeczytano 1636 razy

Oddanych głosów: 17

Rodzaj Bez rymów Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie