Dokąd?

Nie mam czasu do stracenia, inną miarą dziś go mierzę.
Mówię „kocham” od niechcenia, choć już nie wiem czy w to wierzę.
Dzięki Tobie świat się zmienił. Znów zaczęłam się uśmiechać.
Moje piękno Tyś docenił, podał rękę, pomógł przetrwać.

Przez dwie wiosny kwitło kwiecie podlewane rosą z serca.
Uwierzyłam, że na świecie los wymościł dla nas miejsca.
Jak w teatrze szekspirowskim odgrywając główne role
coś zatruwa w nas tę wiosnę, co tak pięknie kwitła polem.

Uśmiech mi już nie wystarcza, wiary więcej by się zdało.
Słowa, których nie chcę słyszeć. Miłość, której tak mi mało.
Ktoś w antrakcie zdjął kurtynę odkrywając nasze twarze.
Czy ja jeszcze na coś liczę? Czy ja jeszcze o czymś marzę?

Chcę być razem – jestem sama, bo gdy słowa Twoje ranią
już nie czuję się kochana ani serca Twego Panią.
Coraz bardziej się oddalasz, rzadziej bawisz, częściej smucisz.
Gubię wiatr, co żyć pozwala. Iść mam dalej czy zawrócić?

autor

Tiara2

Napisany: 2017-07-10 Dodano: 2017-07-10 08:14:09

Ten wiersz przeczytano 1287 razy

Oddanych głosów: 22

Rodzaj Rymowany Klimat Refleksyjny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie