Dokąd poleciały liście...?

Dla tych co zbierają jesienne liście

Czasami lubię popatrzeć na liście
co na gałęzi powołania tworzą jedność wszystkie.

Niedawno dojrzały, lecz są zatroskane, mało czasu mają, a chcą być kochane.

Odbijają więc promienie słońca wprost w oczy przechodniów. Chcą im szepnać do ucha: proszę, podejdź do mnie...

Nie podszedł ten, i nie podszedł następny. Lecz one żyły nadzieją bo zbliżał się kolejny.

Niestety ten też przeszedł zamyślony nad życiem nie zwróciszwszy uwagi na słońca w liściach odbicie.

Jednak ktoś przybył do nich w samą porę. To ciepły deszcz od Boga przytulił ich skórę.

Jak że były szczęsliwe, że ktoś o nich pamięta. Bo kropelka wody na liściu to jest rzecz przepiękna;)

Lecz co raz szybciej dni letnie im mijały, więc one do ostatniej próby się przygotowytwały...

i czekały...

i czekały...

Aż w świetle porannego słońca to dojrzały...- Jednen z nich stał się zółty cały;(

Zapanował smutek, i głęboka cisza
Nikt ich nie pokochał podczas ich krótkiego życia.

Raz po raz kolejne młodości zieleń oddawały. Aż już prawie wszystkie żółto wyglądały.

Nie dawały za wygraną i mocno swych gałęzi się trzymały. Wiatr wiał co raz mocniej, lecz się nie poddawały.

Nagle jeden z listków wyszeptał do bliskich - Dziękuję i puścił się zostawiając wszystkich;(

I machały mu listki na jego pożegnanie. On też im odmachał i poleciał w nieznane...

Ta sytuacja znów wywołała duże poruszenie. Spotęgował się smutek i wielkie milczenie.

Ktoś idzie! krzyknał jeden bardzo podniecony. Może on zachowa liścia co jest ozłocony?

I puścił się lecąc w niego z nadzieją i wiarą. Lecz i tym razem człowiek ten nawet nie przystanął;(

Ten okropny widok znów wywołał wielkie poruszenie. Tak, że trzech następnych puściło się w zapomnienie...

Z czasem na drzewie pozostał jeden tylko listek. Smutny, słaby bo przyjaciół stracił wszystek.

Nagle chłopczyk szedł co kochał przyrodę. Stanał, spojrzał i podrapał się w głowę;)

Myslał sobie, że już takich listków w życiu widział wiele. Lecz ciekawiło go gdzie są jego przyjaciele.


I znów ten młodzieniaszek podrapał się w głowę. Zerwał go i obdarował nim ukochaną osobę.

Morał z tego taki, że liście to nie krzaki. Są tak piękne, że nie sposób znaleźć jedynego wyjątkowego. Dla mnie najpiękniejsze są mocno czerwone. Tak...chyba obdarzę takim moją żonę...;)

Czy teraz podarujesz komuś jakiś liść?

autor

CQ

Napisany: 2004-10-20 Dodano: 2004-10-20 20:35:28

Ten wiersz przeczytano 592 razy

Oddanych głosów: 9

Rodzaj Rymowany Klimat Optymistyczny Tematyka Przyroda

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie