W Dolinie Fox

Nisko nad horyzonem wczesny
zachód słońca zbiera pocałunki
z czerwieni i złota łaskocząc
ludzkie źrenice odchodzącym blaskiem.

Tuż nad przydrożnym rowem dwa ogromne
drzewa, nagie i bezlitośnie rozkołysane wiatrem,
chylą kosmate głowy w strone siwej brzozy,
jakby chciały osłonić ją przed ostatnim mrozem,

albo chcialy wydrzeć spod sterty kamieni,
jej zranione korzenie. Ona ciagle jeszcze
niczym niewzruszona, stoi jakby życia,
dawno w niej nie było, a być może tylko

jest otumaniona zeszłorocznym latem.
Marzy, że jest smukła i ponętna jeszcze,
wieczorem pochyli zmęczona koronę
tuląc się do zmroku.


Dzień zwalnia kolejny bieg.
Na tle płonącego w oddali widnokręgu,
zapada noc zimowa, skrywając w ramionach
samotność starych drzew.

autor

szarman

Napisany: 2014-04-28 Dodano: 2014-04-28 15:36:17

Ten wiersz przeczytano 966 razy

Oddanych głosów: 9

Rodzaj Obrazkowy Klimat Ciepły Tematyka Przyroda

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie