Dom w biel odziany

Ujrzałem górę wyłaniającą się z morza, a na niej szczycie dom w biel odziany, który na Ziemi jest niebem zwany. Nagle iskra spadająca z nieba całym swym płomieniem go objęła. Na najwyższym jego piętrze najwznioślejsi mieli miejsce. Od nich ogień harce swe rozpoczął i tak samo losy malutkich się potoczą. Następnie ujrzałem istotę schodząca ze słońca, a w jej prawej ręce pochodnia płonąca. W lewej ręce miała miecz we krwi. Postać jej przezroczysta, blaskiem dobra dom na górze przepełniająca. Od południa ciemna chmura niebo przysłoniła, wiatr zerwał się z niezwykłą siłą, a jedna z fal pożar domu ugasiła. Zapanowała cisza, a po chwili niebieską łunę światła me oczy widziały, a dom na szczycie góry nie był już zrujnowany. Pochodnia i miecz we krwi w rękach istoty znikły, jak mrok nocy, która dzień ciemnością przysłania o północy. W domu znów ludzie zamieszkali i sobie miłość, dobroć i równość podarowali. A istota znikła w blasku słońca, a na jej twarzy radość me serce wypełniająca.

autor

Paweł Grzesiak

Napisany: 2013-05-18 Dodano: 2013-06-18 22:47:34

Ten wiersz przeczytano 834 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie