Donikąd

I gdy w czerni i nicości
Płomienie głęboko z pod ziemi
Złej nadziei i wczorajszych wyblakłych błękitów
I gdy w bieli i pustce jutrzejszych poranków
Płomienie czerwone ukryte pod świadomością
Rozrywające upadające niebo

Donikąd...
Nie mów że nie widzisz
I nie patrz na czas
Nieskończoność...
Pamiętasz...
Gdy mówiłem o czarnym morzu
Z milionem ciał ich uwięzionych w godzinach
Donikąd...
To już...

I w ostatnim chłodnym oddechu umierających ciał
Z pod ziemi płonący strach ich lęk unoszący się poza wzrok
Płonące ciała ich zapatrzone w jaskrawą noc
I w ognistej burzy palących się przeszłości
Wysoko ponad uwolnieni w przestrzeń ich wszechświata
Dzień już nie nadejdzie ten chaos zamilknie
Dusze zamknięte w skórze przerażonej ludzkości
Odejdą w tym rozbłyskającym niebie

Donikąd...
Nie mów że nie czujesz...
I że ten wiatr nie porywa
Nieskończoność...
To tu...
Pamiętasz...
Gdy chcieliśmy porzucić nasze ciała
Zakorzenione w ziemi zapadającej się pod ich stopami
Donikąd...
To już...



I na dalekim zachmurzonym niebie
Oddalające się piekło normalności
I w połączonych myślach zamilkli w przenikliwej ciszy

autor

WojteK91

Napisany: 2011-05-08 Dodano: 2011-05-08 16:11:57

Ten wiersz przeczytano 441 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Bez rymów Klimat Romantyczny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie