doskonała para

z cyklu bajanie na śniadanie

Nie do wiary
jak dręczyć może retoryczne pytanie
nakręcając myśli
które szybują z przeszłości w teraźniejszość
jak oszalałe
oczy błądzą po bezkresach przestrzeni
wypatrując odbicia
w jeziorach jak w lustrach
tylko głos obcy
pytaniem odbija się o skały
...gdzie jesteś mój partnerze doskonały...?

Aż nagle wczoraj tuż przed zaśnięciem
poczułam serca jakieś dziwne drgniecie
i głos znajomy szepnął mi do ucha
...to ja jestem tym,którego tak szukasz
jestem jedyny dla ciebie do pary
chociaż zeszłabyś wszerz i wzdłuż świat cały
nigdzie nie znajdziesz kandydata tak idealnego
do spełnienia pragnienia twojego...

Radośnie zaskoczona i nieco speszona spytałam
...kto jesteś i jakie twe imię przybyszu...?
Owionął mnie oddech pachnący jak kwiecie
głos rzekł skromnie...jestem ŻYCIE
Uleciało w niebiosa retoryczne pytanie,
odnalazł się mój partner doskonały
nie do wiary...jak nam ze sobą do pary...

autor

Basia-Ewa

Dodano: 2009-04-22 09:50:49

Ten wiersz przeczytano 819 razy

Oddanych głosów: 7

Rodzaj Farsa Klimat Optymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie