DRAMAT MEJ DUSZY

Wiersz napisałem w walentynki ale tak to jest gdy spędza się je znów samemu

Po mokrej szybie krople deszczu
Ściekają jak me łzy po policzku
Patrze, w dal i widze to co sie nie stało
Niezaistniałe dni, to co być mogło
A mogły przecie być
a być przecież mogło
Tak niewiele brakowało abyśmy razem trwali
Abyśmy wzajemnie się nadal kochali

Nie czas, któregoś my nie mieli
Ale oni! Co nam na usta patrzyli
Wciąż mówili, upominali
upominali, mówili wciąż
Aż w końcu straciłaś to co najważniejsze
Brak opamiętania i marzenia najśmielsze
Co wszystko zagłusza i pozwala razem trwać
A mogliśmy sie nadal nawzajem kochać

ON:
Broń przy skroni, cos mamrocze

Teraz siedzę w fotelu
Pisze ten smutny wiersz do ciebie
Widze dni które były i pragnę więcej
Przed oczami obraz twój jak objawienie
W ręce broń jak wyrok Boży
Krok ostateczny bez powrotu
Bo wciąż cie kocham

autor

exajel

Napisany: 2007-02-14 Dodano: 2007-02-16 14:29:42

Ten wiersz przeczytano 425 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Rymowany Klimat Pesymistyczny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie