Drewniane paznokcie’

Gorycz tej ciemnej kawy zagryzionej ciasteczkiem
Rozlewa się po mnie niczym krew w mych żyłach.
Spoglądam na ciebie – ty czytasz gazetę,
Ciskając we mnie tym kruchym kamieniem litości.

Jesteśmy razem już chyba dla rutyny,
Gdyż wspólny nasz język już dawno wymarł.
Mijamy się ciągle tak boleśnie.
Ja i ty – to zupełnie inny wymiar.

Gdy wracam do domu ciebie w nim nie ma
Mimo iż wciąż siedzisz zgarbiony w fotelu.
Miłość już dawno nas nie odwiedzała,
A może ona nigdy w nas nie żyła…

Już nie dla nas śpiewaj te ranne sikorki,
A poranny zapach jabłoni ginie
Wśród ostrego zapachu przypalonego mleka.
Nic nas już ze sobą nie łączy, wszystko wycieka.

Odszedłeś… odszedłeś na zawsze…
Lecz ja zamiast smutku, czuję serce lekkie.
Co pozostało mi po tobie? Tylko te dwa…
Te dwa drewniane paznokcie…

26.09.2004r.

autor

agnus

Dodano: 2005-06-12 12:54:33

Ten wiersz przeczytano 402 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Bez rymów Klimat Smutny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie