Droga

Od gminnej drogi, prosto do chatki,
prowadzi dróżka, niczym dywan gładki,
niczym aleja, wśród pól i zbóż,
strojna i kwieciem i traw różnych złóż.

Raz jest czerwona, od cudnych maków,
to znów się bieli, od rumianku kwiatów.
Między krzewami, rosną smukłe brzozy,
choć jeszcze młode, już wyniosłe “kozy”.

Główną jednak ozdobą, są piękne kamienie,
kwiaty z czasem więdną, lecz tego nie zmienię.
Stoją dumnie, pełne gracji i spokoju,
na dróżce do chatki, ostoi miłości, pokoju.

I przyszła zima,kwiatów już nie ma,
liście wiatr uniósł, ogołocił drzewa,
mróz przywiał z sobą tony śnieżnej bieli
lecz choć jest zimno,to śnieg nas weseli ,
tylko jak wyjechać małym autkiem po niej,
koła się ślizgają, gdzie mu teraz do niej.

I tak to właśnie bywa, co piękne w lecie,
nie jest wcale dobre, kiedy indziej-no wiecie.
Zimą też jest ładna i pełna uroku,
ale chcąc wyjechać, doznać możesz szoku.
Przekopać łopatą tony tego śniegu,
to jak uczestniczyć w maratońskim biegu.

autor

zzielonegowzgórza

Dodano: 2010-04-17 11:23:18

Ten wiersz przeczytano 1255 razy

Oddanych głosów: 23

Rodzaj Rymowany Klimat Ciepły Tematyka Przyroda

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie