Droga Krzyżowa

Wyłupiaste drzewa i żużel rozchodzony
Żółtej trawy smak, wysoko uniesiony
Słońca promień, już od dawna wypłoszony
A w oddali ptak, z piór swych obnażony

Wokół pustki brak, doprowadza do tęsknoty
Niskie upadki i jeszcze niższe wzloty
Wielki trud, zmęczenie, i sidła głupoty
Jeszcze długa droga, do najpiękniejszej cnoty

Niespełniona ciemność, wciąż oczy me zamyka
Tak widzę wszystko, co umysł mój spotyka
Wśród donośnej ciszy, rozum gdzieś zanika
Gdzie nie spojrzę, zewsząd otacza mnie krytyka

Zagłębienie znika, czuć nagłe przejaśnienie
Znikają drzew szpony i iglaste cienie
Widzę postać, co się wkrada na me brzemię
Choć niechciana, po chwili zmienia me natchnienie

Gdańsk, 10.05.2008

autor

Raf7

Dodano: 2008-06-27 08:22:00

Ten wiersz przeczytano 497 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Rymowany Klimat Mroczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie