Droga życia

ten wiersz nie jest smutny w nim jest zawarta nikła radość życia... ten wiersz nie jest smutny, on jest po prostu prawdziwy...

Stąpam różowymi stopami
Między goździków słodkimi płatkami.
Stąpam sobie całkiem boso
Czując, to coś co zwie się rosą.
Na mnie suknia zwiewna, biała
Tańczy ze mną wiatr, dotykając mego ciała
Włosy wirują dotykane przez promienie słońca
Mogę tak trwać w tym stanie do końca.
!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! !!!!!!!!
Nagle wiatr ucicha, włosy opadają,
Płatki w ostre kamienie się zmieniają,
Słońce gaśnie, deszcz zimny się wzbiera,
Stopy bolą, mokry ubiór do ciała się przykleja
Okrywam się skrzydłami tęsknoty,
By nie zmoknąć w czasie tej słoty.
Boję się…
Jedyne co mogę zrobić to przytulić się do samotności,
Ściskam ją tak bardzo, że słodki deszcz razem ze łzami
Tworzy mieszanką zwaną wolnymi myślami.
Spływają one po wyżłobionym korycie…
Czemu dajesz mi do przytulania samotność, zlituj się, o życie!!!
!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! !!!!!!!
Świat ma to do siebie, że ciało rozgrzane szczęściem
Często studzi zimnym deszczem.
Że droga z kwiatów płatkami
Zamienia się w tą z kamieniami.
Że skrzydła służą do duszy schowania
Zanim powinny być do latania.
Sprawia też tak, że jedyną istotą, dzięki której nie jesteśmy sami
Jest sama w sobie samotność.
A to do czego możemy się przytulić to wiatr…

autor

monisia@

Napisany: 2007-10-07 Dodano: 2007-10-07 15:59:19

Ten wiersz przeczytano 470 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie