DRZEWO

Rosło w polu drzewo,
samotne, opuszczone.
Wzmagało się z ulewą,
wichrem, deszczem i szronem.

Cicho liśćmi szumiało,
słońcu i chmurom się żaliło.
I tak cichutko stało,
od wiosny aż do zimy.

Noc go swym płaszczem otulała,
słońce budziło ze snu.
Razem z deszczem płakało,
nad smutnym losem swym.

Lecz wreszcie dnia pewnego,
słowik przyleciał doń.
Zaśpiewał w jego gałęziach,
piękną piosenkę swa.

Śpiewał pieśń o miłości,
o sercach złączonych dwóch.
Drzewo w pieśń się wsłuchało
i liśćmi zapłakało.

I odtąd dnia każdego,
słowik swą pieśń mu da.
A drzewo jest już szczęśliwe,
że przyjaciela ma.

autor

ziarnko_kawy

Dodano: 2006-11-14 05:37:44

Ten wiersz przeczytano 555 razy

Oddanych głosów: 15

Rodzaj Rymowany Klimat Ciepły Tematyka Przyjaźń

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie