Drzewo
Spójrz kochany na drzewo
które sadziliśmy własnymi rękami
tyle uczuć spada jak liście
czerwone żółte nawet te zielone
grabimy je
każdy na własną kupkę
gdzie czernieją
gniją nieodwracalnie
( czy jeszcze wiosną wypuści nadzieję
czy mróz go zdąży
rozsadzić od środka? )
Ze smutkiem zbiorę kilka do zielnika
i zasuszę jak wiersze
Komentarze (54)
Wiosną znowu ożyje...przemijanie rok po roku z
nadzieją na następny rok.Pozdrawiam Aniu.
Aniu, nie zgodzę się z tobą, wiersze nie zasychają,
nawet te rzadko czytane, gdyż w nich cały czas
kumuluje się życie, jakie dostały od twórcy...dlatego
w nich żyjemy wiecznie:))
fajny przekaz; miłego dnia
Jesień jest piękna, ale sprzyja przemyśleniom o
przemijaniu.
Pozdrawiam serdecznie Anno :)
Smutna pod sumująca życie refleksja Pozdrawiam
serdecznie Anno
Człowiek usycha jak drzewo. Dobrze, jeśli z partnerem.
Przypomniałaś wierszem o tym nieodwracalnym końcu
życia.
Pozdrawiam serdecznie. :)
Zabezpiecz drzewo przed zimą, może mróz nie da rady.
Liście....zbierz te najładniejsze, a reszta niech
zgnije w niepamięci.
Każde drzewo to fundament ,który podtrzymuje
korzeniami całość.
Miłość!?Owszem można zasadzić coś, we wspomnieniach.
One korzenią się bardziej w naszych sercach,niż samo
pielęgnowanie oraz podlewanie np.
Ale od Nas samych zależy, czy chcemy wypuszczać nowe
korzenie w tym samym drzewie, czy patrzeć na
liście, które zwiotczały!
Smutna treść, ale prawdziwa!
Zawsze mamy wybór!!
Pozdrawiam Anna
Smutne to drzewo - jak związek kobiety i mężczyzny,
który gaśnie, przemija, w którym coś po kawałku,
stopniowo umiera...
Niech wypuści wiosna nadzieję...
Piękny.
Pozdrawiam Anno :*)
☀
Smuto dziś u Ciebie Aniu. Spokojnej nocy :)
Wzruszyłaś mnie Aniu
Piekny klimatyczny wiersz
Smutno:(
Pozdrawiam:)
Strapiony wiersz, ale nie sama radoscia czlowiek
zyje...
Wspólnie posadzone drzewo to symboli wierności i
dobrej przyszłości
miejmy nadzieje,że drzewo jak i miłość odrodzi się na
wiosnę
pozdrawiam:)
Przyjdzie taki wiosenny dzień, kiedy nadzieja zapuści
korzenie, pozdrawiam :)