Drzwi

Nie jestem winą, nie jestem przyczyną
Nie obwiniaj mnie za wszystko co było, złego
Tyle obiecywałeś, a potem wszystkiego zapomniałeś
Mówiłeś „moje drzwi są zawsze otwarte”
Gdy do nich zapukałam, nie otworzyłeś w dodatku na kluczyk zamknąłeś

Deszcz co noc na rzęsach pojawiał się
Marzenia w snach w twoje ramiona przenosiły mnie
Budząc się mgłę beznadziei widziałam
A sens życia? Od tamtej chwili istnieć przestał

A teraz po cichu płaczesz?
W duchu żałujesz, że drzwi nie otworzyłeś?
Twe skamlenie niczego nie zmieni
To nie ja ostatnia „żegnaj” powiedziałam
Ja o szanse poprosiłam
Na twą prośbę odpowiedziałam
Jednak ty odrzuciłeś ją

Chodziłam i do innych drzwi pukałam
Szukałam długo i zaciekle
Kogoś kto by pomógł, choćby nitką serce załatać
I znalazłam...
Ktoś na me zakrwawione serce swą dłoń położył
Obmył i opatrunek założył
Płatkami kwiatów obsypał
Sprawił, że świat kolory przyodział

Po raz kolejny świat budować zaczęłam
Jeszcze nie skończyłam, lecz za kilka dni...
Mam pomocnika, który swej pomocy użyczył mi
Grube mury postawi by ktoś taki jak ty
Nie zniszczył tego co tak trudno odbudować

autor

Stephanie D.

Napisany: 2005-07-13 Dodano: 2005-07-13 16:46:05

Ten wiersz przeczytano 589 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Rymowany Klimat Optymistyczny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie