Duc de LAUZUN ( I odc.)

Dziś obiecana proza do wiersza DUC DE LAUZUN. Nie wiem czy się spodoba, to przecież bajka, chociaż trochę prawdy w tym jest.

Był piękny jesienny wieczór.Wracałam od przyjaciół, z którymi spędziłam uroczy wieczór. Wybrałam dalszą drogę przez las, żeby chwilę dłużej nacieszyć się urokami jesieni i panującym tu spokojem. Las napawał mnie lękiem a jednocześnie przyciągał jak magnes. Włączyłam radio. Słuchając muzyki poddałam się romantycznemu nastrojowi.Gdy usłyszałam walca, który coś mi przypominał nagle zerwał się wiatr. Z ogromną siłą zaczął zrzucać liście z drzew. Za chwilę znalazłam się w złoto czerwonym leju, który coraz szybciej wciągał samochód do swego wnętrza. Nie widziałam już nic tylko mieniące się kolory. Zamknęłam oczy. Gdy je otworzyłam oniemiałam. Byłam na sali balowej w pałacu w Wersalu. Damy pięknie wystrojone, dżentelmeni o nienagannych manierach i ja z XXI wieku w małej czarnej i bez peruki.
W tym momencie orkiestra zaczęła grać walca. Znów to wrażenie, że gdzieś już słyszałam tę muzykę tylko nie mogłam skojarzyć gdzie. Wtem ukłonił się elegancki mężczyzna i poprosił do tańca. C.D.N.

autor

Yvet

Napisany: 2014-06-21 Dodano: 2014-10-28 10:04:23

Ten wiersz przeczytano 1618 razy

Oddanych głosów: 24

Rodzaj Monolog Klimat Romantyczny Tematyka Fantastyka

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie