Rybim okiem, też.

I widzę szare fale i głaszcze je lewą ręką z piasku.
Dziki Czeremosz rwie mi się, urywa z łańcuchów, szaleje na wietrze.
Słyszę jego stąpnięcia, dzikie wierzganie, jedno za drugim.
Tylko czemu on nie dotyka kopytami do ziemi?

Szara fala zabrała Czeremosza
i zabrała tętent kopyt,
szum grzywy
i grom parsknięć.

Kolorowe kwiaty, na papierze ściernym
Kochałem nurzać się w ich metalicznym zapachu.
Blaszane kwiatki, blaszane.
I gdzie ja znajdę taki bukiet jak nie w Twojej głowie, mój drogi ?

Byłam tu wczoraj żeby jutro karmić dzisiejsze ryby jedzeniem dla martwych oczu.
Chciałam pokazywać im owoce, śmiejąc się, że nie znają ich smaku.
Zabrała je piaszczysta szara fala.
I znów nie pamiętam gdzie kładłam ją spać.
Zieloną burze, oczy koloru indygo, with her ivory skin...
Piękna damo mojej śmiertelności,
gdzie jesteś?


Widziałam cię, widzę cię co dzień.
Przechodząc przez ulice puszczasz do mnie oczko w momencie,
kiedy wiem,
że nie powinnam sie zatrzymywać.

Dziwko, przestań mnie męczyć.
Miód płynie mi z oczu, krew z nosa i szlam z ust.
Przez ciebie emocjonalna prostytutko.
Jak możesz zwać siebie szczęściem?
Jak mogłaś mnie wykpić?


I kiedyś dosiądę Czeremosza, wbiję chorobliwie drżące palce w jego skórę i pozwolę szarej fali zabrać go jeszcze raz.
Byleby mnie nie zostawił.



Siedem dni.

Z wyrazami szacunku.

autor

Barbitalum

Napisany: 2007-05-24 Dodano: 2007-06-23 13:12:17

Ten wiersz przeczytano 628 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Wolny Klimat Melancholijny Tematyka Fantastyka

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie