DUCH /D/

W wielkim zamku mieszkał duch,
Co apetyt miał za dwóch.
Wy myślicie, że duch nie je?
Duch ten nie je, kiedy dnieje.
Lecz gdy tylko noc zapada,
On, co tylko może, zjada.
Nie pomoże żaden klucz,
Ani kłódka, ani stróż,
Jak jest głodny taki duch,
Lepiej mu napełnić brzuch.
No, bo z duchem nie przelewki,
Taki duch może być krewki.
Niby taki nie ma krwi,
Ale sobie z ciebie drwi.
Jaka na to będzie rada,
By z lodówki nie wyjadał?
On niczego się nie boi,
Nie dość, że je, to i broi.
Wszystkie garnki poobijał,
Zbił talerze, mleko wylał.
Biedzi się kucharka stara,
Jak tu ducha ma ukarać.
No bo złapać go nie można,
Taka zjawa bywa groźna.
Jeśli nawet, no to jak?
Przecież znika on za dnia.
Nadto taka jest ustawa,
Co mu daje wszelkie prawa,
By na zamku mógł się gościć,
On zabytkiem jest przeszłości,
A zabytki, jak wiadomo,
Podlegają dziś ochronom.

autor

Lili Blue

Dodano: 2008-11-05 06:32:42

Ten wiersz przeczytano 12028 razy

Oddanych głosów: 42

Rodzaj Rymowany Klimat Wesoły Tematyka Dla dzieci

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie