Dusza poety !
Nie szumu wiatru z gór
nie pejzażu kolorowej tapety
wtopiony w nią ptaków sznur
nie , ja mam duszę poety
W jednej chwili słowem przebite
z nieba chmurne sekrety
w deszczu spadną ukryte
na moją duszę - duszę poety
Może zostaną tam na dłużej
Lub w zapomnienie odejdą stety
Przewlekłym echem słodkości odurzeń
z mojego serca - serca poety
Nie śmiechem a szaleństwem
uśmierzę ból po stracie kobiety
bo nie ty Panno jesteś przekleństwem
ale moja dusza - dusza poety
autor
johnmaclane
Dodano: 2012-02-08 09:21:12
Ten wiersz przeczytano 845 razy
Oddanych głosów: 5
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (4)
Pięknie przenosisz piórem z nieba chmurne
sekrety...:)Gratuluję.
Pięknie przenosisz piórem z nieba chmurne
sekrety...:)Gratuluję.
Każda znajdujący się poeta, każdy jego wiersz,
posiadają własną duszę. I to zarówno duszę tego, kto
daną wiersz napisał, jak i dusze tych, którzy ten
wiersze przeczytali i tak mocno ją przeżyli, że
zawładnęła ich wyobraźnią.
Dusza poety jest jak źródło, wypływają z niej słowa
pisane wierszem, poeta zostawia swój ślad pisząc co
dyktuje mu serce. Pozdrawiam :)