Z duszą o wadliwej konstrukcji

żyję na ruchomych piskach
klęcząc nad martwą ciszą
naprzeciw niemego księżyca
uczę się mówić milcząc

mam tylko jedno ciało
duszę o wadliwej konstrukcji
która wije się niczym rzeka
co we mnie siedzi chcąc ukryć

nieobecne ściany
ograniczają mi przestrzeń
otwierając nieistniejące drzwi
całe swoje wnętrze męczę

przeszłość ledwo zakotwiczona
w głębokich wąwozach teraźniejszości
w tajemnicy w zamyśleniu
przyszłość swej twarzy skąpi

w nieubłaganym rytmie dat
życie na próbę wystawia mnie
w mojej codziennej podróży
czeka aż wszystkie karty zgram

kiedy już świtu nie będzie
tak jak zmierzchu nie było
chyba stąd nie odejdę
bo przecież czekam na miłość

autor

TES

Napisany: 2017-07-23 Dodano: 2017-07-23 18:36:22

Ten wiersz przeczytano 947 razy

Oddanych głosów: 20

Rodzaj Rymowany Klimat Refleksyjny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie