Dwa żywioły

Jesteś moją ziemią a ja twoim powietrzem…
Bywa więc, że jesteśmy nierozłączni..jak sól z pieprzem.
Ktoś zapyta: Dlaczego?..powie, że tego nie rozumie…
A ja odpowiem: że powietrze bez ziemi żyć przecież nie umie…

Tak splatają się dwa wielkie żywioły…
Że choć człowiek ubrany, to jednak wciąż goły.
Nic już się wówczas w tym wszechświecie nie liczy,
Prócz wylanych łez ..i na grobach zapalanych zniczy…

autor

Mania

Napisany: 2004-03-01 Dodano: 2010-06-11 17:09:42

Ten wiersz przeczytano 524 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie