Dwadzieścia lat...

Wierze że los sie zmienił

Myślała że bajka się dla niej zaczyna
Że z rodu królewskiego wypłynie
Lecz w lustrze ujrzana dziewczyna
Jako cień lub odbicie zginie

Lecz książę się znalazł co róże darował
I góry przenosić miał dla niej
Lecz za pagórkiem pierwszym się schował
Niczym w naturze martwej-bezbarwnej

Historia powtarzać się miała wiecznie
Bo tak zapisał ktoś jej losy
I już nie było nigdy bajecznie
A na policzkach gościły krople rosy

I gdy znienacka stanął na drodze
Niczym marzenie lub sen na jawie
Gdy ona właśnie postanowiła srodze
Nie oddać serca swego bezprawnie

Lecz słowo za słowem i głos młodzieńca
Roztapiał jej serca lody powolnie
Wciąż myśl czy to nie złoczyńca
Wrosła się w nią nieoderwalnie

Lecz zacznie ufać i wierzyć w te słowa
Gdy tylko pokornie wysłucha
Zacznie znaczenie mieć jego mowa
Gdy przeszłość-to nie noc będzie ciemna i głucha

dla mnie...dla nas

autor

rafka

Dodano: 2007-01-14 11:09:56

Ten wiersz przeczytano 484 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie