Dwóch wielkich wieszczy, a ja...

Dla dwóch wielkich poetów...

Mickiewicz rzekł
Sto słów dziś tobie podaruje
Sto słów
Pisz tak jak czujesz
Pisz mówię
Widzę, już historie snujesz
Ja tobie radzę

Słyszysz
Co to za głos?
Poznajesz?

Słowacki się pojawia
Rzekł
Pięćdziesiąt słów tu wystarczy
Nie pisz Dziadów trud twój marny
Taki utwór nic nie warty
Mówię tobie

Wtem Mickiewicz mu przerywa
Chłopcze drogi
Słuchaj mej przestrogi
Słowackiemu daruj, proszę
On nie winien, że ja głoszę

Mickiewiczu starczy, proszę
Twoje rady i przestrogi
Nie odsłonią jemu drogi
Moje słowo każde
Ukazuje prawdy ważne

Ach Juliuszu
Słowo twoje
Jak na drodze te wyboje

Wieszcze moi
Wieszcze w papierowej zbroi
Z atramentu pełnym mieczem
Wnet ja wasz plan zniweczę
Drogę mam już obraną
Mi nie podążać przez was wybraną

Wasze mają koniec
Moja początek odsłania
Niech twarz wasza
Już się nie wyłania
Nie przerywajcie mi już proszę

Za to kielich wznoszę
Waszą twórczość chwale
O nic nie proszę

...,których sprzeczki były tak owocne dla literatury

autor

Wieczny

Napisany: 2004-08-17 Dodano: 2005-02-18 14:17:33

Ten wiersz przeczytano 509 razy

Oddanych głosów: 8

Rodzaj Nieregularny Klimat Wesoły Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie