Dwudziesty marca

Ceńmy życie... Ono tak krótko trwa...

Dzień dwudziesty marca
Dzień jakich wiele
Cisza spokój i błękitne niebo

Godzina szesnasta dwadzieścia…

Pusta jezdnia zielone światło
Ruszam pewnym krokiem przed siebie

Niczego nie świadoma
Głęboko zamyślona
Nad bieżącymi sprawami

Nagle rozległ się wkoło
Pisk opon Jeden wielki huk
Odgłos uderzanego ciała
O maskę samochodu

To było moje ciało…

Zbiegli się ludzie zewsząd
Gapiowie patrzący na mnie
Pożerający każdy szczegół
Tej sytuacji…

…Nikt nie pomógł…

Chyba zostałam przez nich spisana na straty…

Z głowy zaczęła wyciekać krew
Tak intensywnie i mocno
Że po chwili tonęłam w kałuży czerwonej wody

Znaleźli się jednak dobrzy ludzie
Których nie bawiło to niezaplanowane przez nikogo
Przedstawienie

Opatrzyli moją głowę
Pilnowali bym nie zasnęła
Co chwilę mnie cucili
Bo tak jakoś traciłam kontakt z rzeczywistością

Byli dla mnie jak aniołowie
Młodzi mężczyźni z blond włosami
I ta ich dobroć płynąca z oczu…

Karetka przyjechała
Zabrała mnie do szpitala

Okazało się że będę żyć

20 marca 2006 roku to dzień który zapamiętam do końca życia... Wtedy otarłam się o śmierć... Jednak los chciał bym żyła i oto jestem :) Dzięki temu nauczyłam się cenić życie takim jakim jest i stałam się pokorniejsza... Zwłaszcza że wyszłam obronną ręką z tego całego zdarzenia i już po miesiącu od dnia po wypadku wróciłam do swoich codziennych obowiązków...

autor

dotka

Dodano: 2006-09-01 11:12:18

Ten wiersz przeczytano 510 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Bez rymów Klimat Dramatyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie