Dzieci z leningradzkiego

Przegrane na samym początku,
Niekochane, wyrzucone z własnego domu,
Schronienia szukały po dworcach,
Cokolwiek… by nie umrzeć z głodu…
Marzenia i przyszłość, już dawno pochowane,
Małe dzieciaki niczemu nie winne,
Spadają wciąż nad dno…
Z wielkiego deszczu pod kolejną rynnę…
Szukają pomocy u innych,
Znajdują bezwzględną pogardę,
Lecz gdzie jeszcze mogą szukać,
Skoro straciły własną matkę…?
Najstarszy dorosły nigdy nie zaznał,
Tak wiele naraz samodzielności,
One nie chcą wiele, poza kroplą,
Zwykłej, ludzkiej, życzliwej miłości…
I te ich oczy… Wciąż pytające,
O sens i ich w życiu znaczenie…
My mówimy - przegrani, lecz ich oczy….
W nich dalej widać nadzieję…

autor

iskierka_nadziei

Napisany: 2005-02-25 Dodano: 2006-04-28 20:50:30

Ten wiersz przeczytano 510 razy

Oddanych głosów: 12

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie