dziedzic

Gapi się na mnie od kiedy pamiętam
ze swego miejsca, centralnie nad drzwiami,
gawędząc czasem z Picasso i Vinci
swobodnie, jakby pomiędzy przodkami.

Przy drzwiach jest tabliczka: "Uwaga, stopień!".
Fakt nieistotny, gdyby nie szczegół,
że spiesząc dalej, a z głową w chmurach,
czasem nie zdołam zatrzymać biegu.

Picasso, Vinci i tamten w centrum
nie ostrzegali mnie nigdy, jak żyję.
I tylko nie wiem, czy śmieją się ze mnie
czy ze mną, gdy lecę na łeb, na szyję.

autor

tycha/siatkara

Dodano: 2009-09-06 18:40:51

Ten wiersz przeczytano 891 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Rymowany Klimat Wesoły Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie