Dziękuję...

Dla Oleńki, która zawsze pozostanie w moim sercu.. przepraszam Cię...

To co nas połączyło było wyjątkowe,
tak wyjątkowe, że aż nierealne!
Wydawało się, że jesteśmy dwojgiem ludzi
ulanych z tej samej gliny
wręcz stworzonych dla siebie


Ile razy myślałaś Ty,
Ile razy ja myślałem,
Że oprócz nas samych
nikt nas nie rozumie...


Lecz było za dobrze by mogło tak zostać
zacząłem szukać dziur i je znalazłem,
zbyt wielka duma
zbyt dobra pamięć
zniszczyły to co łączyło nas ..

Teraz kiedy nasza przyjaźń przestała istnieć
w mniemaniu zwyczajnych ludzi
Ja wiem, że ona nigdy nie zniknie!
Bo My nie byliśmy zwyczajni

Zniknąć może tylko to co było ziemskie
Zaś nigdy nie odejdzie do krainy zapomnienia
to co wielkością swoją dotykało nieba

Czułem z Tobą duchową więź
tak jakbyśmy wspólną duszę mieli
Lecz Ty byłaś zbyt dobra
zbyt szlachetna
bym mógł na Ciebie zasługiwać

Bijąc się w piersi i pwtarzając
" Mea Culpa, mea culpa, mea maxima culpa"
chcę Ci podziękować..

Nie da się wszystkiego wyopwiedzieć
zapamiętać,
wyliczyć,
więc dziękuję Ci za to co było źródłem
wszystkiego co mi dałaś...

Dziękuję Ci Oleńko za Twoją przyjaźń...

Stworzyły go emocje.. stąd niedoskonałości. Nie oceniajcie tego bo to nie wiersz, ale myśli, które się wtedy kotłowały mi w głowie... pozdrawiam:)

autor

wslk

Napisany: 2007-01-12 Dodano: 2007-01-12 14:10:31

Ten wiersz przeczytano 631 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Biały Klimat Smutny Tematyka Przyjaźń

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie