Dzień przeklęty

Gdzieś jest burza – gdzieś pioruny uderzają w ciche struny,
Podmuch wiatru dech zapiera – gdzieś mogiła się otwiera,
Ktoś się śmieje, ktoś gdzieś płacze – grom, nawałnica, ziemia płacze.
Tylko dziecko się nie boi, tylko ono samotnie przy oknie stoi.

Matka krzyczy, ojciec bije, a za oknem cicha pieśń płynie,
On zaciska pięści wielkie, bierze zamach… chwila ciszy…
Krzyk… jęk… płacz… kałuża… krew… łza… Cisza…
Niewinne serce grom rozdziera, nikt już go nie poskleja.

W małą rączkę bierze nożyk – po policzku łza już płynie,
Tnie, rozcina, śmierć zadaje, kim się staje…? Kim się staje?!
Roztrzęsiony, krwią splamiony – skamle „Mamo… Mamo… Mamo…”

Mrok odchodzi dzień już wstaje lecz on go nie rozpoznaje,
Słowik śpiewa, mysz harcuje, piesek krew z podłogi zlizuje,
A on wciąż nad matką pochylony nuci tylko „Mamo… Mamo… Mamo…”

autor

MK.Cafe

Napisany: 2009-12-24 Dodano: 2010-02-03 00:10:31

Ten wiersz przeczytano 457 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Rymowany Klimat Pesymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie