DZIKA GRUSZA

Nad urwiskiem dzika czuwa grusza,
ramionami skał się trzyma,


jak wrzecionem – cierniem zrani palce każde,
co owoców jej chcą sięgnąć,
kwieciem się okrywa drobnym
wcześniej od drzew innych

naga, bosa, niedostępna… cierpka,
wiatr w jej płochych liściach goni,
plącze, splata jej gałęzie,
porozwieszał pajęczyny,
przyozdobił babim latem,
słońce w górę ciągnie ją za dłonie,
mrok ją tuli jak kobietę,
szepcze sagi na dobranoc,
w zachwyt wpada nad jej szumem
ona jedna
ona sama
ona inna
pojedyncza polna dama

los ją skazał na stoicyzm
los ja skazał na przetrwanie
hartem życia wrosła w ziemię
zaprzysięgła tajemnicą rację stania.

autor

HANA

Napisany: 2006-09-11 Dodano: 2006-09-11 21:55:31

Ten wiersz przeczytano 837 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Wolny Klimat Melancholijny Tematyka Przyroda

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie