Dźwięk samotności

Wspominam jak dawniej mogłem snuć poema,
wtenczas serce samo porywało pióro.
Nie musiałem nawet znajdywać natchnienia...
Nuciłem beznamiętnie swoją pieśń. Którą

dedykowałem jednej w życiu miłości,
jednemu oczu blasku co rozświetlał noc.
Którego im nawet sam księżyc zazdrościł
tylko one dawały mi tę twórcza moc..

Dziś nic nie zostało z przyrzeczeń i wiary
w to ze świat dla nas stał się z nicości.
Zostałem ja sam choć Tobie oddany...
Teraz słychać już tylko dźwięk samotności.

autor

nadowsky

Napisany: 2017-11-29 Dodano: 2017-11-29 00:11:08

Ten wiersz przeczytano 522 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie