Emigranci.

Coraz cięższe czasy w ojczyźnie nastają,
nawet najmocniejsi kraj swój opuszczają.
Ze słoną łzą w oku i sercem porwanym,
żegnają rodzinę oraz kraj kochany.

Jadąc tu za chlebem na pewno myśleli,
jakie na obczyźnie losy będą mieli.
Każdy zatroskany i bardzo się smucił,
jak trochę zarobi, to do kraju wróci.

Żegna więc rodzinę, żonę, małe dzieci,
pożegnał słoneczko, co złociście świeci.
pożegnał słowiki, na dachu bociany
i kraj swój ojczysty, tak bardzo kochany.

Przed odejściem z domu do matki się zbliża,
po bochenek chleba, na czole znak krzyża.
Ojciec dał obrazek, zdjęty znad łóżeczka,
żeby w obcym kraju nie zapomniał dziecka.

Gdy na obcej ziemi stawia stopy swoje,
gryzie go niepewność - ależ ja się boję!
Co tu będę robił, gdzie zasnę tej nocy?
Jakże mi potrzeba tu bratniej pomocy.

I spotyka ludzi, którzy go witają.
-Co tam słychać w kraju? Zaraz go pytają.
Oczy łzą zalane, wzrok błądzi po niebie.
- pracy nie ma w kraju. Ojczyzna w potrzebie.

A w kraju na pomoc czekała rodzina,
na pomoc od męża, na pomoc od syna.
Dostawała listy łzą gorzką skropione
I kilka dolarków w kopertę włożone.

autor

bronislawa.piasecka

Napisany: 2016-06-07 Dodano: 2016-06-07 17:50:11

Ten wiersz przeczytano 1926 razy

Oddanych głosów: 48

Rodzaj Rymowany Klimat Refleksyjny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie