Felieton rocznicowy

https://www.youtube.com/watch?v=0PvJB2Kh2zY

Z upływem wczorajszego dnia przeminął także rok, kiedy dołączyłem do Was. Nadal będę tu publikował, bo, po prostu, czuję się wśród Was dobrze.
Doczekałem się grona stałych Komentatorów, a to, dla artysty, więc także dla poety, jest sprawą najważniejszą, bo stanowi istotę jego bytu.
Żaden nadawca artystycznego przekazu nie może istnieć bez odbiorcy.
Odbiorca jest w tym przekazie dominantą, bo pomnaża byty dzieła, a praktycznie oznacza to, że to dzieło czyli wiersz, w sensie, rzecz jasna, duchowym, a nie prawnym, powoli, konsekwentnie i nieuchronnie przestaje być jego wyłaczną własnością.
Rasowy poeta jest nadwrażliwcem. Z rzeczy banalnych potrafi zrobić prawdziwy klejnot, a szarość życia, niemal bezwiednie, ubarwi siedmiobarwną tęczą. W moim pojęciu ta właśnie tęcza stanowi symbole nadziei i niepowtarzalnego piękna, tej specyficznej urody ulotnych i niepowtarzalnych chwil, które, niestety nie mogą trwać wiecznie. Mogą jedynie odradzać się w nowych postaciach, równie pięknych i ulotnych.
Gdzie i jak rodzi się zatem poeta i jego poezja? Na styku dwóch antagonistycznych bytowych sfer – natury i cywilizacji. Poeta drzemie w każdym z nas, w jego wyobraźni, marzeniach i przeżytych zdarzeniach, a także w refleksjach nad nimi. Maszyny proste, w tym, na przykład pług, wynaleziono po to, aby zaspokoić głód chleba. Tkwiąca zaś w nas, od chwili naszych narodzin, poezja potrafi zaspokoić głód miłości i piękna, bowiem te fenomeny są ze sobą nierozłączne.
Nowoczesne społeczeństwo, oprócz marginalnych przypadków, żyjące we względnym dobrobycie, podobno nie zadowala się już kupowaniem tomików poetyckich. Jest bardziej pazerne, bo usilnie dąży do nabywania na swą wyłączną własność – poetów! Nic z tego! Rasowy poeta nie jest na sprzedaż! Też odczuwa wspomniany już powyżej głód chleba, ale potrafi łamać się nim ze swymi czytelnikami. To już zupełnie inna bajka.
Nadwrażliwość poety sprawia, że jest czuły na wszelką krytykę. Z pokorą musi przyjąć opinię, że jego tekst się nie podoba, bo nad gustami nie dyskutuje się. Dobry obyczaj jednak każe, by negatywną opinię rozwinąć: „Nie podoba mi się, ponieważ...”. To nie tylko złagodzi mu gorycz oczywistego niepowodzenia, ale też da jakąś wskazówkę do dalszego pisania.
Gorzej, gdy spotka się z opinią: „To jest złe, głupie, grafomańskie itp.”. Taka sytuacja jest o tyle patowa dla poety, że nie daje mu żadnych możliwości jakiegokolwiek manewru. Taka opinia musi, powtarzam, musi być uzasadniona. Za pomocą merytorycznych argumentów, których dostarcza dziedzina polonistyki, zajmująca się środkami wyrazu artystycznego (styl, kompozycja, idea itp.). Inaczej tego rodzaju komentarz będzie taką samą prawdą objawioną jak że Ala ma kota lub że na kaca najlepsze jest piwo!
Szanujmy się zatem i przypomnijmy sobie o dobrym domowym wychowaniu czy też sięgnijmy do szkolnych lektur..
Felieton ma swoje gatunkowe prawa, nie pozwala mi więc szczegółowo rozwinąć wszystkich mych przemyśleń, ale od czego Wasze komentarze?!
Na koniec wysnuję taki osobisty wniosek, że dzięki swym czytelnikom, poeta może czuć się jak obdarowane dziecko. Nigdy ponoć nie jest za późno na szczęśliwe dzieciństwo.

https://www.youtube.com/watch?v=ehjIZ1CoNLU

autor

Art Klater

Napisany: 2015-10-07 Dodano: 2015-10-07 14:17:38

Ten wiersz przeczytano 5496 razy

Oddanych głosów: 45

Rodzaj Bez rymów Klimat Refleksyjny Tematyka Urodziny Okazje Dzień Dziadka

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie