Fotel strachu...

Dla moich przyjaciół:* Dziękuje że jesteście...

Zamyślona siedzę w fotelu
Wciąż wpatrując sie za okno
Widzę las i niebo smutne
Które płacze już od rana

Czemu życie jest tak kruche?
Czemu los nas tak kaleczy?
Wiem ze ludzie cierpią w smutku
Ale nie chcą zostać sami

Każdy swoje ma uczucia
Chce żyć w szczęściu i dostatku
Lecz to życie wciąż okrutne
Buja nas w fotelu strachu

Co sie stanie za lat kilka
Kim będziemy? Gdzie będziemy?
Boże spraw by szczęście krótkie
Choć na chwile zawitało...

Teraz siedzę tutaj sama
Czekam w smutku i tęsknocie
Na tych ludzi co potrafią
Mnie pocieszyć i nadziei dodać duszy...

autor

...:::Justyna:::...

Dodano: 2007-05-01 17:19:50

Ten wiersz przeczytano 425 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie