Gdy słońce gaśnie

Chłonęła kojącą ciszę ogrodu, pięknoletniego nieba przesyconego
purpurą zmierzchu. Mgła zaczynała osiadać na trawie, słychać było pohukiwanie sowy gdzieś w pobliżu. Doskonały krąg księżyca w pełni, oświetlił swym blaskiem wysoką akację górującą nad otoczeniem. W jego poświacie , wyglądała jak blady cień z krainy duchów. Chmury, przesłaniające wspomnienia rozstąpiły się nagle, choć marzenia o nim nieco zbladły. Stały się podobne do dymu ,snującego się nad
jesiennymi polami. Ale wystarczyła chwila, by myśli i serce zaś były przy nim. Mimo usiłowań, nie umiała jego usunąć ze swego życia. Był jej światłem.
Zanim się pojawił błąkała się w ciemności, radziła sobie w półmroku
nie wiedząc nawet, że panuje półmrok, ponieważ zawsze tak było. A wtedy zjawił się on i stał się światłem. Nic, poza miłością do niego nie miało znaczenia. Był niczym nić, wpleciona w kobierzec każdego dnia, wyciągnięcie jej oznaczało rozpad całości. Wierzyła, że w ich związku nigdy do tego nie dojdzie. Każde spotkanie z nim , z jego wargami , dotykiem, przenikało dreszczem ją całą, a serce unosiło się niczym fala. Bliskość jego ciała, które poruszało się wraz z nią w rytmie melodii miłości utwierdzało ją w przekonaniu, że stanowią jedność.
Gdy zdzierali z siebie ubrania, jak konające z pragnienia zwierzęta drapiące ziemię w poszukiwaniu wody, wierzyła, że bardzo jej pragnie. Jeden telefon ,posiał w jej umyśle ziarenko wątpliwości, które powoli zaczęło kiełkować. Później,otworzyła się tama i wielka niepewność zalała serce czarną, ponurą mgłą. Światło zgasło, zrobiło się o wiele ciemniej niż przedtem. Usłyszała własny jęk i zacisnęła mocno usta, żeby stłumić następny. Jęczała jak ranne zwierzę.
W jej oczach nie było już złości ani gniewu, tylko ból. Tama puściła, cierpienie przysłoniła cienka zasłona i łzy popłynęły jak groch. Drżała, cała się trzęsła, zaczęła szlochać. Ukryła twarz w dłoniach , wypłakiwała ból i żal, które rozdzierały jej piersi, zaciskały żołądek. Suchy szloch palił gardło,
aż nie mogła już dłużej płakać. Mimo to, łzy wciąż spływały po policzkach.
Przytuliła poduszkę i wbiła szklany wzrok w sufit pragnąc snu, traktując go,
jako formę ucieczki. Złamane serca się goją, zostają pęknięcia, cienkie blizny
i wspomnienia, które ciągle bolą.
Tessa50

autor

Tessa50

Napisany: 2012-06-04 Dodano: 2012-06-06 18:58:13

Ten wiersz przeczytano 1045 razy

Oddanych głosów: 26

Rodzaj Wolny Klimat Smutny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie