Gdy upadnie wiara

Blady orzech świtu w miasteczku nad ranem
kołysze nasze sny gwałtownie przerwane.
Budzą się rozmowy świeżym tchnieniem wiatru.
Rodzi się muzyka - melodia do spektaklu.
Co dzień kwitnie inna jabłoń nowych zdarzeń.
Życiem rządzi grymas, kaprys mocnych wrażeń.
Wstają nowe twarze dotąd pochowane.
Giną Ci, dla których szczęście nie pisane.
Z każdym dniem od nowa tli się płomień wiary.
Świat ułudy tkają coraz nowsze czary.
Lecą pchane słowem wieczne prawa myśli.
Niespełnione więdną, nic ich nie użyźni.
Dłużą się nadzieje, toczą martwe sprawy.
Dziś nie będzie lepiej, mnożą się obawy.
Ludzkim kosztem płynąć będzie ślepa wiara
w coś co nie nadejdzie - naiwności kara.

autor

Borgiasz

Dodano: 2005-04-26 19:38:13

Ten wiersz przeczytano 450 razy

Oddanych głosów: 11

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Wiara

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie