Gdy zakwitły forsycje część...

Świt jeszcze ciemny i chłodny miał jednak
w sobie coś, co zwiastowało niedaleką wiosnę.
Zwiastunem tym była intensywna jasność
na wschodzie, którą ciemności nocy zdawały się jakby siłą utrzymać na niebie.

Dzień w końcu pokonał noc, niebo jaśniało
z każdą chwilą, oblane różem przez
wschodzące słońce. W pierwszych promieniach
wstającego dnia płynęła melodia ptasiego
śpiewu.

Zakwitały złociste forsycje, rozjaśniając
skwery i parki. W ogrodach drzewa owocowe,
różowe i białe ich płatki unosiły się
nieśmiało na wynurzającą się trawę, niczym
strępy cukrowej waty i zaścielały ziemię.

Wszystko wokół piękniało z każdą chwilą,
ale tej wiosny jej serce było puste.
Wróciły wspomnienia.

Gdy po raz pierwszy się spotkali, na dnie jej serca tkwiło mikroskopijne ziarenko nadziei, że wreszcie los się do niej uśmiechnął. Że właśnie teraz,
wiatr przychylności rozpędził ciemne chmury smutku.

Powoli dostrzegała słońce wyłaniające się zza horyzontu po długiej nocy. Świt jeszcze
nie nadszedł, ale już była nadzieja.

Pilnowała się, by nie ujawnić, jak bardzo
podekscytowana była tym spotkaniem.
Gdy po raz pierwszy musnął jej policzek
zadrżała, gdy ujął twarz w dłonie i pocałował, rozpłakała się, choć nigdy wcześniej pocałunek innego mężczyzny nie skłonił ją do łez.

Każdym słowem podsycał w niej żar.
Jej rozszerzone źrenice stały się, jakby lustrem odbijającym jego własne pragnienia.
Powietrze wokół ich naładowane było,
takim erotyzmem, że zdawało się wręcz iskrzyć.

Cdn.
Tessa50

Miłość jest jedyną niepokonaną siłą
na świecie.
Fiodor Dostojewski

https://www.youtube.com/watch?v=0B6rNfms3UM

autor

Tessa50

Napisany: 2023-05-02 Dodano: 2023-05-12 11:42:51

Ten wiersz przeczytano 1052 razy

Oddanych głosów: 38

Rodzaj Wolny Klimat Ciepły Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie