Głos mnie przywołał...

Dla Bożenki :)

Głos mnie przywołał...

Głos mnie przywołał pełen nut ciepłych.
Serce od razu mocniej zabiło.
Myśl zagłębiając się w przestrzeń czasu,
Rozkwitła barwą, wzruszyła siłą.

Wróbel, co usiadł na parapecie,
Główkę przechylił, trzepnął skrzydłami
A we mnie jakby słońce wstąpiło
Rzucając słodkie uśmiechu czary.

Odległość jakby nieco zmalała.
Granica znaczeń przestała ranić.
Ważna się stała treść chwili małej
Nadając ciepłu szczególnej rangi.


*
Wybacz. Gdy cisza usta sznuruje
I natłok myśli spycha gdzieś w ciemność,
Niepokój spływa w aortę strachem,
Wszystko zalewa głucha bezsilność.

Nikt nie wyciąga dłoni, bo przecież
Sam może dostać raniące baty.
Nic się nie liczy w trybach maszyny.
Jedno jest pewne człowiek potrafi

Zniszczyć, ze strachu lub z braku chęci.
Wygoda bywa taka kusząca,
Dobywa to, co dla niej korzystne
Nawet, gdy prawda nie ujrzy słońca.


*
Zbieram i składam słoneczne słowa
Aby przetrwały we mnie jak wyspa.
Gdy smutku fala dotrze do myśli,
Niech wyogromnia się przestrzeń czysta

Niech wypogadza, słodzi i krzepi,
Pozostawiając szczerość chwil małych,
Napina żagle, zaszczyca światłem,
Z potęgą dobra omija skały.

autor

Maryla

Dodano: 2012-05-18 20:11:21

Ten wiersz przeczytano 1214 razy

Oddanych głosów: 8

Rodzaj Rymowany Klimat Ciepły Tematyka Przyjaźń

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie