Gołąb
Serce niczym gołąb trzepocze skrzydłami,
Wyrywa się z kościstej żebrowanej
klatki;
Łomocze i prószy swymi białymi piórami,
A klatka zatrzaśnięta na wszystkie zapadki.
Która z kobiet uwolni ten symbol
nadziei,
Kruchą ptaszynę nakarmi ziarnem miłości;
Napoi serca uczuciem, ze smutku wybieli,
Ugłaszcze dotykiem i odsunie od podłości.
Skrzydła dawno w locie zostały połamane,
W klatce kraty rudością są już
zardzewiałe;
Pióra postrzępione, krwią kałuże
napełnione:
To nie gołąb! To gołębica jajo zostawiła
małe.
21.01.2009
autor
histeryk
Dodano: 2009-01-22 00:29:54
Ten wiersz przeczytano 1565 razy
Oddanych głosów: 27
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (19)
Nie zostawia sie jajka nadziei na pewną śmierć.
Wiersz pelen bolu,,przepelniony
najszczerszym smutkiem,,,ale kilka piorek
wiary ukrylo sie na dnie serca,,,okruszk
nadziei gdzies sie zawieruszyl i one
serce Twoje kiedys ozywia i napelnia
miloscia co wieczna,,tego zycze Tobie
z calego serca.
Wiersz bardzo wymowny-daje do myślenia.Pozdrawiam
nie znam takiego przypadku żeby gołębice słynące z
dobroci pokojowe tak z jajem postąpiły to musiała być
matka nie ptasia Wiersz wstrząsnął mną bo każda istota
powinna mieć miłość i troskę Forma bardzo dobra Wiersz
rusza sumienia wartościowy