Gołębie znad kościoła

Człowiekowi, którego całe życie przepełnione jest miłością i dobrocią księdzu Krzysztofowi dedykuję.

Szare, popielate, białe, siwe, krase,
wielobarwną wstęgą fruną ponad miastem.
SZarfą sweego lotu oczy zachwycają,
te małe czółenka, podniebne wzory tkając.

Już lot swój obniżają, okrążają wieżę,
na szczycie kościoła siadły równym rzędem.
Lecz znów w oka mgnieniu do góry się wznoszą,
na ziemię blask nieba na skrzydłach przynoszą.

Przysiadły na rozecie okna gotyckiego,
jakby na łodydze kwiatu wykutego
w kamieniu, przez dłoń rzeźbiarza silnego.
W oczach ich migocze strzęp słowa Bożego.

W szybach malowanych lazurem, błękitem,
obłoki się kołyszą, niby białe mnichy,
jakby z nieba opadły anielskie sukienki.
I kołyszą się wolno w takt mszalnej piosenki.

A daru śpiewu od Boga one nie dostały.
Rzemiosłem ich gruchanie, więc cicho gruchają
Chrystusowi, co w bocznej kaplicy wyrywa
gwoździe modlitw, którymi ludzkość Go przybija.

W płaszczu z pajęczyny Chrystus zapomniany,
uśmiecha się łagodnie, mimo bólu, rany.
I gromadzie barwnej ziarno serca szczerze
sypie hojną ręką, za te ich pacierze.

Przepłynie tłumu zgiełk, zapełni szumem ulicę,
kamienny dotyk bruku kroki stóp odliczy.
Odejdą i zapomną słowa ewangelii
"Nie skarbcie sobie skarbów tu, na ziemi".

A mali służebnicy dziękczynnym gruchaniem
wdzięczność za opiekę składają przed Panem.
Jezusa błazenkowie, pokorni i cisi
gaworzą nieustannie, aby Go pocieszyć.

autor

Kajka

Dodano: 2006-11-10 12:20:24

Ten wiersz przeczytano 620 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Rymowany Klimat Ciepły Tematyka Wiara

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie