Granice

I kolejny raz
Zawód bije mnie w twarz.
Czym zawiniłem?
Nie wiem, oddany byłem.

Mimo zmiennych nastrojów,
Mimo wielu bojów.
Ja starałem się być dla Ciebie,
Pomijając w tym siebie.

To nieważne,
Tak bywa przeważnie.
Byłem w tym jednak szczęśliwy,
Jak pies poczciwy.

Dla Ciebie nieistotne było,
Że ze mnie błaganie aż wyło.
Zostań ze mną,
Bez Ciebie moje myśli po złej trasie biegną.

Twoje dłonie,
Od których kojące ciepło bije.
Twoje włosy,
Wokół szyi okręcające się kłosy.

W końcu przyszedł czas
By skończyć ten ambaras.
Chciałem odejść z twarzą,
Zostawić oczy, które tak często kłamią.

Tygodnie mijały,
Ja wciąż załamany
Byłem gotów nawet Cię przepraszać.
Chciałem do życia zacząć wracać.

Miłość niby najpiękniejsza,
Nieudana najcięższe cierpienie zwiększa.
Tak wysławiana,
A człowiekowi realny świat przysłania.

Pomimo szczerych chęci
Nadal coś mnie w środku kręci.
I pomimo złego
To nie żałuje tego wszystkiego.

autor

aliud__curiosa

Napisany: 2017-06-10 Dodano: 2017-06-10 22:38:10

Ten wiersz przeczytano 621 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie