Grusza

Przy wjeździe od strony rzeki strzeże wsi krzyż wysoki. Jego stare
brązowe ramiona tulą do siebie bzy i jaśminy.
Tylko samotna grusza co z boku rośnie zawstydzona. Chyli swe rozłożyste konary.
- Gdzież ja!…
do tych błękitnych bzów, pachnących jaśminów, które wieczorami
Majowymi odświętnie ubrane kołyszą się do Litanii.
- Cóż ja!…
z moimi kwiatkami nielicznymi do ich kwiecistych
płaszczów odświętnych.
Ucieczko grzesznych, Pocieszycielko strapionych – szepnęła lękliwie. I dwie
żywiczne łzy wolniutko potoczyły się po pomarszczonej korze.
Wiosna i lato przeszły. Przy ubolewaniach ciężarnej gruszy. Trud dźwigania
jeszcze niedojrzałych owoców, Najświętszej Panience polecała.
Wczesna jesień zawitała do wsi. Gdy pewnej nocy, kiedy gospodarskie psy przysnęły
mała sarenka podeszła niepewnie do krzyża.
Przyklękła przed nim na przednie nogi. By leżącą przy nim słodką gruszkę zjeść.
Była już tu nie raz, znała to miejsce
od Matki.
Zrazu wyczuł ją pies z sąsiedztwa. I szczekaniem przepłoszył nocnego gościa.
- Dola moja nie taka zła,
pomyślała grusza
kiedy nawet lud leśny przy krzyżu przyklęka.
Kyrie elejson! Zaszumiało pośród soczystych owoców.
Przysnęła szczęśliwa…

autor

bond

Napisany: 2023-02-04 Dodano: 2024-03-13 07:49:56

Ten wiersz przeczytano 325 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Bez rymów Klimat Melancholijny Tematyka Wiara

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie