Historia starego pluszaka

Może nie był – cud piękności,
ani niedźwiedź z krwi i kości,
trocinami był wypchany,
mój przyjaciel ukochany.

Odkąd sięgam mą pamięcią,
wszystko robił zawsze z chęcią,
nie biadolił, nie narzekał,
do zabawy gotów czekał.

Pozszywany, połatany,
ten weteran zabaw, mały,
zastrzykami go leczyłam,
igieł w ciałko masę wbiłam.

Futro krótko mu ostrzygłam
i choć trochę miał z straszydła
ucho zgubił, oko stracił,
nigdy złem mi nie odpłacił.

Pomógł przetrwać tarapaty
i miłosne dylematy,
sekreciki poznał wszystkie
a gdy był już starym miśkiem,

nadal był obecny w życiu
choć trzymany już w ukryciu.
Lat dwadzieścia żył bez mała,
nie cierpiała Plusia mama.

Na noc do snu wyciągałam
w dzień przed matką go chowałam,
nie lubiła mego miśka,
była czujna jak modliszka.

Kiedy wyszłam tylko z domu,
ona szybko po kryjomu,
odnalazła nieszczęśnika,
wyrzuciła do śmietnika.

Próżno czekał on pomocy,
ja wróciłam późno w nocy,
nie znalazłam mego smyka,
poszłam szukać do śmietnika.

Kontenery opróżnione,
wszystkie śmieci wywiezione,
w progu matka mówi na to:
- pora stać się już kobietą!

autor

kilcik

Napisany: 2010-01-12 Dodano: 2010-01-13 15:08:25

Ten wiersz przeczytano 1456 razy

Oddanych głosów: 21

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie