Holne śniodanie
wiersz gwarowy
Holne śniodanie
Słonko w Rybim Stowku
promięcki mocało,
pote po wysokik graniak
cyściućkie wiysało.
Blinkajom po Mnichu
co pokute cyni
i telo napłakoł
źlebami swoimi?
Som jest takie promienie
co nad Cornym Stowkiem
w upłazie lezały
i długiymi jęzorami
wode w nim zwyrtały.
A kie sie nieskoro
ku nocy zrobiyło,
słonko się ku Ziemi
zadkiem obróciyło
i zgasło.
To co zaś ogrzoły
słonecka promienie,
holny wiater jak świercki
pozrucoł na ziemie.
Gorącemu słonku,
coby, kiedy wstanie
miało zimnom rose
na holne śniodanie?.
autor
skorusa
Dodano: 2012-02-27 08:48:23
Ten wiersz przeczytano 766 razy
Oddanych głosów: 23
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (16)
Piękny wiersz,a zwłaszcza ta rosa "na holne
śniodanie". Czy dziewiąty wers nie miał brzmieć "Som
takie promienie" a "jest" znalazło się tam
przypadkowo. A może nie zrozumiałam właściwie?
Pozdrawiam.