Inkwizycja

ten napisany prozą

I choć nie wiem jak bardzo
będziesz sie wypierał to ty,
to wy, to oni, to ja
Zbieraliśmy chrust
w tamtym lesie, gałązka
po gałązce
To my nieślismy razem
cieżki drewniany słup
(upadając trzykrotnie)
My wiązalismy jej święte
ciało grubym, okropnym
sznurem od początku do końca

I już wtedy jeśli nie zawsze
z pozoru lepsi, nie ona lecz
my byliśmy związani
To my do dziś nierozwiązani
wykrzesaliśmy tą iskre,
namiętnie płonącą nienawiść
wszechświata,
nieusprawiedliwioną pomyłke,
która stała się ciałem

Dwutlenek węgla, dym ,który
z niej zioną, pachniał jej
wyjątkową, nieskazitelną duszą,
jej szacunkiem dla bezsensownej
śmierci
Ostatnie atomy, które z niej zostały
nie odgrażały się nikomu

Jednak nie wszystkie siostry po fachu
(ze względu na rodzaj śmierci) wzięły
z niej przykład
Nie wystarczy bowiem umrzeć
by o tobie pamiętano
Tylko nieliczne dziewice i matki
doczekały tego zaszczytu

Teraz z lekkim uśmiechem
spoglądają jak klęczy się
nad ich prochami, tłumacząc
z tego co było
Oby tylko nie zachwiano,
nie zburzono idealnego porządku
niesplamionej struktury
poprawnej wiary

Można i tak..
Nie wiem jak ty?
Ale ja wciąż płone
na stosie wstydu
bo to ja, bo to ty, to wy,
my, oni, wszyscy
zabiliśmy
Joanne D'arc...

Dla Ew.

autor

Crackerman

Dodano: 2006-10-22 11:31:59

Ten wiersz przeczytano 1035 razy

Oddanych głosów: 9

Rodzaj Biały Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie