Irak

Już Was tam nie ma...

Pięknie! Nieporadne, ale piękne!
Nie wiem, co Pana łączy z tą tematyką, lecz
zaangażowanie i włożone serce owocowało.
Dlatego pozwoliłem sobie pochylić się nad tym
wartościowym utworem i zaproponować zmianę
wersyfikacji
(i kilku innych).

"Już nas nie ma i nikt nie pamięta.
Ta prawda, co była i ta z daleka wzięta.
Schodami w górę i plecami w dół
owinięto na Bało-Czerwono w pół
i wystrzał Honorowej Kompanii….
Teraz tylko udekorowani medalami.

Słońce wzejdzie czerwienią się obnaży
przejdzie przez mundur ,zacznie głaskać a potem
parzyć.
Światło będzie się ścierać o duszę kamieni,
zanim się odbije, czerwień wyblaknie i kolor się
zmieni.
Wiatr z wydm pustyni piasek tylko uniesie.
Będzie szeptał Każdy wykonany rozkaz, nikt nie
wstydził się płakać"

Bez ostatniego: "Cześć ich Pamięci!" czytelnik nie
potraktuje wiersza jak patetycznego i pozostanie w
smutku.

Cierniste pieśni prawd nie gasną w rzeczywistości
szarej.

Napusałes piękny wiersz, dla Tych co byli w Iraku.
Zawsze podziwiałam Ich odwagę. Pozdrawiam

mysle,ze sie za bardzo odkopujesz,moze lepiej pozostan
duchem,salut